Sukut oldu şimdi gönlünün iklimi…Takvimlerden koparılan mevsimlerin yaprağı her yırtıldığında ,yuvasından ayrılmanın sancısıyla çarpan bir yüreğin atışında durdu zaman. Sustu … susturuldu belki de umutların kıyısından sessizce kalkan matemi.Sığınacak bir liman buldu kendine yine kendi rahminde.Bir anne oldu çoğu zaman bir bebek dudağında saklı gülüşün özlemini çağıran sesiyle.Bazen de sessizliğin sesini kırdı, kendine çizdiği uçurumda yürüyen örgülü saçlarının gölgesi suya düşerken gözleri ağlayan küçük bir kızın ergen olma sancısında ki ‘’imdat’’ diyen sesiyle.Kimse duymadı sesini, kimse bilmedi bilemedi her adım attığında gömdüğü şiirlerini. Kimse de bilemeyecek günlere kazdığı çukurlara gömdüğü geleceğin soğuk nefesini.Bileseydi değişir miydi aynada gördüğü yüzünün kırğınlığı Bilselerdi ellerini tutar mıydı ayın semada gezinen ışıkları .Rüzgarın ensesine çarparken dağıttığı saçlarını bir anne şevkatiyle kimler toplardı.Cevabını duymaktan korktuğu yılların sağır ve kör nefesine bu soruyu hiç ama hiç soramadı.Yoktu cesareti.Yoktu masumluğuna değecek kadar güzel bakan geleceğin gözleri Yoktu açılan iki kapısıyla yüreğini yüreğine alacak kadar cesaret duyan insanların sokakta hiç yankılanmayan içten sözleri Neden konuşsaydı susmak varken.''''Neden'''' diyecek kimsesi bile yokken ,sebeplerle uğraşmak isyanı bir namluda tetiklerken ,susmak tetiği çekecek değil de o namluya bir gül kokusu sıkacak kadar derin sözleri yüreğinde yaşarken ,neden konuşsaydı ki.Ölümü teninde öldürene kadar hiç konusmadı.. Toprak tenine öyle merhametle değdi ki son sözü sözleri değil,yine gözleri söyledi.