….’’’Elimde ki kalem dilimde ki kelamı sessizlikle kesince içinden yalnızlık kanıyor...’’’
Bazen konuşmak susmaktır
Bazen de susmak konuşmak...
Ölüm yaşamaktır kimi zaman
yaşamaksa ölmektir çoğu zaman
Avuçlarınızın içinde ki sıcaklık kaybolunca
Anlarsınız ki
O an / sızın
Sessizlikte bir ses / sizce
yere düşürmüştür hayallerinizi
Kırılır
Kırgındır gözleriniz
Ama ne zaman/a
Ne de zaman olanlara
Küser sözleriniz
Mavi bilyeleriniz konuşur
Bir çocuk gölgesini koşturur
Kendisi yerinde durur
Kaldıramaz başını bulutlara
Sis/e sinerek çöker omuzlarına
Bir cam kavanoz vardır şimdi avuçlarında
Bilyeleri atar içindeki çukura
Her attğı kum tanesi olur boşlukta
Ne zaman boşluk dolarsa
O zaman kavanoz kırılıverir
Kum saati olur
Düşer titrek dudaklarına
Zaman/la…
…Ve ölüm
Bir gün toplar yakasını
İki kaşının arasından
Kanatır
Son kez
Yalnızlığını
|
