Söz Manaya Erince

Susuzluk ;
suyun içindeyken suya kanmamakmış.
Hasret ;
sevdiğin yanındayken gözlerini uzaklara bağışlamakmış.
Sevmek ;
sevgiyi içinde kor gibi yakarken gözyaşlarınla sulamakmış.
Acıysa;
köz gibi yürekte çıplak ayakla gezerken
bir of çeken dilini kaleme bağlamak
inleyen kağıdın çığlığında
sesini sessizliğe mühürlemenin adıysa
sûkut etmekmiş.

Dil susmaktan vazgeçip
söz manaya kavuşunca ,
gönül ömrünü dünyada yitirir
özünde kendini bulurmuş
Bir kalem bir gün kağıda küsünce ölmez
yeniden yazmaya karar verince
boğazına dilini dolayıp
kendi ipini yine kendi kesermiş.
Hıçkırıklar düğüm düğüm olunca uzayan yollarda
yol kendi üzerine basıp geçermiş
Sözün özünü toplayıp insanlığa ulaşmanın yoluysa
Yolcu olmaktan geçermiş


duygusalca