VE YAĞMUR İÇİME YAĞIYOR

SESSİZCE

sen gidiyorsun yine

ve yağmur içime yağıyor sessizce

ne diyebilirim ki elveda diyene

tek şey yapabiliyorum acizce

bak avuçlarımı kokluyorum hasretinle

yine aynaya bakıyorum

gözlerimde kalan son hayalinle

yeniden canlanırmı diyor bedenim

son gülüşün bir yağmur gibi düşünce

kuruyan hücrelerim zerrelerine kadar doyar elbet

sen damla damla sinince bedenime

yağarken yağmur,sensizlik içimde bir çağlayan

daldırıp bir kadeh sana sunsam

şarhoş oluyor senden kalan her canlı an

öyle hızla çarpıyorki yalnızlık bedenime

sonunda bizden kalan yalnızca bir kazazede

gözümdeki ayrılığın kurduğu bir senaryo

cama yapışıtırıyor bedenimi

oynamak için bu son perdeyi

buğulu camlara adı yazdırııyor

sensizlik sinmiş parmak uçlarım

dans ediyor içimde kalan hasretinle sevgin

senli günlere virgül koymak isterken

sensizlikle koyuyorum son noktayı sevgimize

sessizce alkış tutuyor bize yağmur

oynanan son perdeye , yalnızlığınsa hazin öyküsüne

(28/08/2008)

Tülay Akçakoyunlu